الان که خودم بعد از 15 سال این طرف میز میشینم و خبرنگاراون طرف میز وصبح فردا میبینم من چی گفتم واون چی نوشته لازم دونستم با اعترافی بزرگ این پست رو بنویسم امید که مقبول افتد ومورد عفو قرار گیرم.

از تمام کسانی که در طول 14سال کار رسانه ایم با آنها مصاحبه کرده و فردای آن روز شاهد تغییر وتنزل پستشان شدم عذر میخوام مرا عفو کنید.

از تمام کسانی که کم کاریشان را به قلم تحریر کشیدم و این امر عاملی برای از دست دادن پستشان شد عذر میخوام مرا عفو کنید.

از تمام کسانی که  لابی یا پارتی بازی شان در کار را به قلم تحریر کشیدم و این امر عاملی برای از دست دادن پستشان شد عذر میخوام مرا عفو کنید.

از تمام کسانی که بعداز درج مطلب نوشته شده توسط من دچار چالش شغلی شده اند عذر میخواهم مرا عفو کنید.

واما از مردم عزیز ومخاطبان مطالبم نیز عذر می خواهم که نتوانستم همه کسانی که کم کاری میکنند، لایق پستی نیستند، لابی ویا پارتی بازی میکنند و...را معرفی کنم،مرا عفو کنید.

اعتراف میکنم که خبرنگاری مانند قضاوت سخت وشکننده است و تفاوت خبرنگار با قاضی جدای از حقوق ومزایا،جایگاه ومنزلت اجتماعی و... این است که قضات خودشان به تنهایی رای را انشاء کرده و حق نقض آن با خودشان است ولی خبرنگار بیچاره که مینویسد حداقل 6بزرگوار دیگر ویراستاری وجرح وتعدیل میکنند وتازه به از درج هر کسی!اجازه تکذیب وحمله به خبرنگار را دارد.

به قول معروف خبرنگار است که سنگ زیرین آسیاست، خبرنگاران عزیز مرا عفو کنید.